Józef Rapacki, "Pejzaż" akwarela, wym. 21x28cm

Józef Rapacki (Warszawa 1871 - 1929 Olszanka k. Żyrardowa) – polski malarz, grafik i rysownik; znany głównie z tworzenia sentymentalnych pejzaży mazowieckich. Pochodził z warszawskiej rodziny aktorskiej; był synem Wincentego Rapackiego i Józefiny z domu Hoffman, bratem Honoraty Leszczyńskiej i Wincentego Rapackiego. W 1885 roku, w wieku 14 lat rozpoczął naukę w klasie rysunkowej Wojciecha Gersona w Warszawie, gdzie zwrócono uwagę na jego talent w zakresie malarstwa pejzażowego. Po ukończeniu dwuletniego kursu u Gersona w 1887 r. przystąpił do studiów malarskich w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie studiował przez kilkanaście miesięcy pod kierunkiem takich artystów jak: Izydor Jabłoński, Florian Cynk oraz Feliks Szynalewski. W 1888 r. opuścił uczelnię krakowską i powrócił do Warszawy, gdzie podjął po raz drugi naukę u Gersona. Okres krakowski w twórczości Józefa Rapackiego charakteryzuje się silnym wpływem pleneryzmu, czyli tendencji do malowania widoków z natury na wolnym powietrzu oraz przyjęciem nowoczesnych postulatów artystycznych Stanisława Witkiewicza. W tym czasie Józef Rapacki tworzył przede wszystkim techniką olejną na płótnie, dominującymi tematami jego prac były wówczas weduty, pejzaże oraz sceny rodzajowe. Druga praktyka u Wojciecha Gersona trwała niespełna rok, gdyż już w 1889 r. Rapacki wyjechał do Monachium. W monachijskiej Szkole Sztuk Pięknych Rapacki spędził około dwóch lat pod okiem Conrada Fehra, jednak nie wiadomo zbyt wiele na temat tego okresu życia Rapackiego. Podczas pobytu w Monachium Rapacki przyswoił sobie pewne elementy stylu szkoły monachijskiej. W Monachium zasadniczym nurtem studiów i twórczości artysty pozostało malarstwo pejzażowe. Wpływy monachijskie są wskazywane w niektórych obrazach późniejszych, takich jak ‘’Zamczysko’’ (pierwsza wersja z 1899 r., druga z 1928), przedstawiającym romantyczny widok zamku w mrocznym pejzażu, czy ‘’Stary młyn’’ z 1911 r. Po ukończeniu studiów w Monachium malarz powrócił do Warszawy; okres ten charakteryzuje się znaczną ilością odbywanych podróży, między innymi do Włoch, które po raz pierwszy odwiedził prawdopodobnie w 1898 r.; plonem tych podróży były liczne przedstawienia pejzaży włoskich, w tym widoki ogrodów i włoskich zabytków.